Қарапайым жұмысшыларға қолдауды сезіндім – атыраулық Бахытгүл Санқыбаева

АТЫРАУ. KAZINFORM – Атыраулық Бахытгүл Санқыбаева 41 жылдан бері кран машинисі болып жұмыс істейді. Ол 8 наурыз – халықаралық әйелдер күні қарсаңында ІІІ дәрежелі «Еңбек Даңқы» орденімен марапатталды.

Бахытгүл Қуанышбайқызы – Қызылорда облысындағы Қазалы стансасының тумасы. Атыраулық жігітке тұрмысқа шыққан. 

– Бахытгүл Қуанышбекқызы, Атыраудың жігітімен қайда танысып едіңіз?

– Мен бала кезімнен техникаға құмартым болым өстім. Сөйтіп, 1981 жылы бұрынғы қазіргі Тараз (бұрынғы Жамбыл) қаласындағы №56 кәсіптік-техникалық училищеге оқуға түстім. Сол кезде 14 жаста едім. Училищені 1984 жылы кран машинисі мамандығымен бітірдім. Оқу орнынан жолдамамен силикат зауытына жұмысқа жіберді. Ал Атыраудың тумасы Марат деген жігіт сол жылы күзде Тараздағы әскери бөлімге борышын шақырылған екен. Құрылыс саласындағы әскери бөлім болғандықтан, солдаттар біздің зауытта жұмыс істеді. Біз сол кезде таныстық. 

– Ал Атырауда қай жылдан бері тұрасыз?

– Тараздағы әскери бөлімді 1986 жылғы көктемде Атырауға көшірді. Сол кезде Марат маған үйленуге ұсыныс жасады. Бірақ өзі әскери борышын өтеп жүргендіктен, анасын шақырды. Анасы мені Атырауға алып кетті. Өзі Атырауға әскери бөліммен бірге келді. Әскери бөлімнен үйге жиі келетін еді. Офицерлер «Үйіңе жиі барасың» деп оны Ақтөбе облысының Хромтау қаласына ауыстырып жіберді. Содан үйге қараша айында келді. Менің Атырауда тұрғаныма 39 жыл болды ғой. Марат екеуміз 2 ұл, 1 қыз тәрбиеледік. Өкінішке қарай күйеуім өмірден өтіп кетті...

Алғашында бұл қаладағы балшық мен масаға үйрену оңай болмады. Сол кезде күйеуімнің «Қиналып жүргеніңді білемін. Сәл шыдасаң, үйреніп кетесің. Екеуміз бақытты боламыз.

Баларамыздың қызығын бірге көреміз» деген сөзі жігер берді. Қазір оның өмірде болмағаны өзегімді өртейді. Дегенмен, ұлдар ержетті, қыз бойжетті. Үлкен ұлым көлік жүргізушісі, қызым локомотив депосында бас есепші болып жұмыс істейді. Кіші ұлым теполовоз машинисінің көмекшісі, жақында білімін жетілдіруге аттанды. 

– Ер адамға тән жұмысты істеу оңай емес шығар...

– Мамандығыммен жұмыс істегеніме 41 жыл болыпты. Бұл – аз уақыт емес. Әрине, жұмыс бабына орай бірнеше мекемеге ауыстым. Бірақ мамандығымды ауыстыруды ойламаппын. 1984 жылы Тараздағы силикат зауытында 3 разрядты кран машинисі ретінде еңбек жолымды бастаған едім. Атырауға келгесін 1996 жылға дейін «Тастемір» АҚ-да 10 жыл жұмыс істедім.

Одан кейінгі 4 жылымды Атырау стансасындағы вагон депосына арнадым. Ал 2003-2010 жылдары «Казкомсервис» ЖШС-да да мамандығымды жалғастырдым. Соңғы 15 жылдан бері «Ақжайық-7» ЖШС-да жұмыс істеп келемін. 

Әрине, жұмыстың оңайы жоқ. Әр мамандықтың өзіндік ерекшелігі бар. Ал кран машинисіне қырағылық, дәлдік қажет. Өйткені биікке көтерген жүкті ештеңеге ұрындырмай, көзделген жерге қою керек. Жалпы тәжірибе жинаған маманға жұмыс істеудің түк қиындығы жоқ. 

– Мемлекеттік марапат алған сәтте қандай әсерде болдыңыз?

– Биыл жұмысшы мамандығына ерекше көңіл бөлініп отыр. Мұндай марапатқа алғаш рет ие болдым. Ақорданы бұрын теледидардан, не сыртынан көріп жүрміз ғой. Мереке қарсаңында Мемлекет басшысының қолынан марапат алудың, Ақордаға кірудің әсері бөлек екен. Оны сөзбен айтып жеткізу мүмкін емес. 

Иә, бұл тосын сый болды. Мемлекеттің қарапайым жұмысшыларға қолдау көрсететінін сезіндім. 

Еске сала кетелік, бұдан бұрын Атырау облысында 29,4 мың көпбалалы ана, 32 мыңнан астам кәсіпкер қыз-келіншек барын хабарлаған едік.